Πένθος.

...Εδώ και πολλές ώρες περπατώ. Όταν ξεκίνησα το κορμί μου ήταν ξεκούραστο, καθαρό, με ανάστημα ορθό και βλέμμα γεμάτο αποφασιστικότητα. Τώρα νιώθω τον ιδρώτα που ξερνάει η σάρκα μου να ρέει στο κορμί μου που ολοένα γέρνει προς τα εμπρός και τη ματιά μου σαν χάρτινη σαΐτα, κακοσχηματισμένη από κάποια παιδικά χεράκια, να πετάει λίγα μέτρα μέσα στην αστική χαράδρα και μετά να εφορμά στην άσφαλτο λίγο πιο μπροστά από τα παπούτσια μου. Δε ξέρω αν εγώ είμαι που κουράζομαι εύκολα ή αν η πόλη μου και η γειτονιά μου με κουράζει τόσο πολύ. Γνωρίζω πως με κάθε μου ανάσα χιλιάδες ίχνη ύλης, από κάθε λογής στοιχείο, με διαπερνούν μέχρι να εξωθήσει κάποια από αυτά η προβληματική αναπνοή μου ξανά στον αέρα. Αγναντεύω τα διαλυμένα πεζοδρόμια, τα αμέτρητα στριμωγμένα αμάξια και τους χιλιάδες αγνώστους καθώς νιώθω πως πια σέρνομαι ανάμεσα σε πίσσα, τσιμέντο και μέταλλα. Η άσφαλτος απλώνεται μπροστά μου σαν ένα χιλιομπαλωμένο χαλί πρόχειρα απλωμένο στο δέρμα μιας καταπιεσμένης ξεχασμένης γης. Κάπου – κάπου, σαν ανοιχτές πληγές ξεπροβάλλει λίγο χώμα με δέντρα. Μα φαντάζουν τόσο ξένα στον κόσμο που τα περιβάλλει. Εγώ συνεχίζω. Έχει βραδιάσει και σε λίγο θα περάσω από τα μέρη που πάντα θα μου γεννιέται η ίδια απορία. Είναι δυνατόν σε κάποιες τρύπες όπου χρωματιστά και αριστοτεχνικά στολισμένα ντουβάρια που κρύβουν το οπλισμένο τους σκυρόδεμα να φωλιάζει η διασκέδαση και η ψυχαγωγία; Είναι δυνατόν να επιτελεστεί η σκέδαση μέσα σε τετραγωνικά μέτρα ή το ταξίδι της ψυχής προς τα άνω όταν ο ουρανός είναι ένα φωτισμένο ταβάνι; Η απορία μου θα στραφεί προς τον εαυτό μου με θυμό και έπειτα θα τον κοιτάξει με το πονηρό εκείνο χαμόγελο της συνενοχής. Δεν είναι ότι δε γνωρίζω καλά τη μοναξιά μου αλλά μου αρέσει να την προκαλώ με μύρια στίγματα ελευθερίας που αναγνωρίζω να εμφανίζονται σιγά σιγά στην επιφάνεια των κομματιών που βγαίνουν από τα καλούπια μου. Βέβαια ακόμα μπορεί να με στριμώχνει. Αλλά είναι επειδή έχω κουραστεί. Σε λίγο θα φτάσω. Θα κοιτάξω να ξεκουραστώ και να πληθώ για να αναμετρηθώ μαζί της επί ίσοις όροις. Και οι δύο γνωρίζουμε πως υπάρχει η σύγκρουση και το πένθος. Ειρήνη; Α ναι, δεν διευκρίνισα πως ειρήνη είναι το πένθος...