Πνοή Ζωής...

Μάνα Πανάρχαια

Κόσμε, μέσα στη σκιά
και στην πλατιά σου φούστα γιγαντωμένε,
ρίζα που κατεβαίνεις
απ' τις παμπάλαιες πλαγιές της γης,
καρπερή κι αιώνια,
με το γάλα και με το μέλι,
αστείρευτε της στοργής κρουνέ,
άσωτε παλμέ της αγάπης.

Οι κόρες και οι γιοί
κι αν τραβιούνται απότομα απ' το κορμί σου
πάλι σε σένα έρχονται,
γυμνά νικημένα κορμιά,
ν' ακούσουν της αγάπης τον ήχο.

Μάνα πανάρχαια όσο ο κόσμος,
που δέχεσαι λαβωμένους κι εχθρούς
στις αγκάλες τις άπειρες,
στις βαθιές θάλασσες της συμπόνοιας.

Στέρνο ακριβό και σπάταλη μήτρα ζωής,
κι η σοφία του κόσμου σε σένα μόνο κατοίκησε.
Χαρά να πεθαίνεις και νικημένη
για τα πλάσματά σου.

Αμίλητη σταυρωμένη,
κι ο κόσμος όλος
από τις θερμές ζώνες του ισημερινού σου περνά,
απ' της καρδιάς σου το φλογερό χτύπο,
ουράνιο τόξο, νικητές να πιαστούνε και νικημένοι,
κι η ίδια ως τώρα δεν έμαθες
τί πραγματικά είσαι.

Όλγα Βότση