Πότε;

Πότε πια κάθε ανώφελη φροντίδα εγώ θ' αφήσω,
την πλήξη την καθημερινή, μιας πόλης φρενιασμένης,
να πάω στα δάση, στης δροσιάς τ' άσυλα, να γνωρίσω
τον εαυτό μου, στις οχτιές λίμνης φωτολουσμένης!

Μα πιότερο, να ονειρευτώ θα 'θελα στους γιαλούς σου,
θάλασσα, λίκνο ολόγλυκο των παιδικών μου χρόνων,
ν' ακούσω οι γλάροι οι άγριοι να σκούζουν στους αφρούς σου
κι η άρμη των κυμάτων σου να με δροσίσει μόνο.

Ο πρώιμος χειμώνας, α! μη θα ξαφνιάσει εμένα ;
όλα τα δώρα τ' Απριλιού τα 'χω πια σπαταλήσει,
σταφύλι απ' το φθινόπωρο δεν τρύγησα κανένα,
κι άλλοι τα πλούσια στάχυα μου τα έχουνε θερίσει.

Jean Moreas