ΤΕΛΟΣ

Όπως όλα τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους, έτσι και το συγκεκριμένο ιστολόγιο ολοκλήρωσε τον δικό του. Οι ιδέες, τα πρότυπα και η αισθητική είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Ως άτομα, πιο δυνατοί από ποτέ, θα συνεχίσουμε την δράση μας με διάφορους τρόπους, που πάντα θ' αποτελούν μέσα - και όχι αυτοσκοπό - για την διάδοση της Ιδέας και για την σύμπραξη στον Αγώνα. Ως τότε..

Ζήτω η Νίκη!

Boris Olschanskij - Μέρος III/III

"Στην κόλαση ο Εχθρός"

Arno Breker - Eos (1939)

Canto LXXIII

Καβαλκάντι - Δημοκρατική Αλληλογραφία

Κι ύστερα αποκοιμήθηκα
και στο χαμένο άνεμο ξυπνώντας
είδα και άκουσα,
κι εκείνος που είδα φανερώθηκε καβαλάρης,
και άκουσα :
"Καμίαν εγώ δεν έχω χαρά
τη ράτσα μου βλέποντας να πεθαίνει
μες στη ντροπή και τη λάσπη
Κυβερνημένη απ' τα ψοφίμια
και προδομένη.
Ο Ρούσβελτ, ο Τσώρτσιλ κι ο Ήντεν
μπάρσταρδοι και εβραιούληδες
Φαγάδες όλοι και ψευταράδες
κι ο λαός ηλίθιος
του ήπιαν το αίμα!
Θάνατος που βρέθηκα στη Σαρζάνα
τώρα περιμένω το εγερτήριο.
Είμαι ο Γκουίντο, αυτός που αγάπησες
για το αγέρωχο πνεύμα
και την αγαθή προαίρεση.
Από την Κυπριακή σφαίρα
γνώρισα τη λάμψη
πάντοτε καβαλάρης
(ποτέ ιπποκόμος)
Μέσ' απ' τους δρόμους του Άστεως
που άλλο όνομα είχε
η πόλη του πόνου
(η Φλωρεντία)
διχασμένη διαρκώς
Κατοικημένη από κόσμο ευέξαπτο και επιπόλαιο
τι ράτσα σκλάβων!
Περνώντας απ' το Αρίμνιο
ένα κορίτσι αντάμωσα
με ηθικό ακμαίο
που τραγουδούσε από χαρά
ξετρελαμένο!
Ήταν μια χωριατοπούλα
λιγάκι παχουλή μα ωραία
στην αγκαλιά δυο Γερμανών
και τραγούδαε
τον έρωτα τον ετραγούδαε
καμιάν ανάγκη δεν είχε να ανέβει
στον ουρανό.
Είχε τραβήξει τους Καναδούς
σ' ένα ναρκοπέδιο
εκεί που ήταν ο Ναός
της ωραίας Ιζόττα.
Βάδιζαν ανά τέσσερις ή ανά πέντε
κι εγώ λαίμαργος
ακόμη για έρωτα ήμουν
παρόλα τα χρόνια μου.
Έτσι είναι όλα
τα κορίτσια στη Ρομάνια.
Οι Καναδοί έρχονταν
να "καθαρίσουν" τους Γερμανούς
να ρημάξουν ό,τι απόμεινε
από την πόλη του Ρίμινι
ζήτησαν να τους δείξει το δρόμο
για τη Βία Εμίλια
από ένα κορίτσι,
κορίτσι που είχαν βιάσει
μια στιγμή μόλις πριν ο άθλιος συρφετός.
- Μάλιστα! Μάλιστα! στρατιώτες!
Αυτός είναι ο δρόμος.
Εμπρός, εμπρός
για τη Βία Εμίλια!
Και πήγε κι εκείνη μαζί τους.
Ο αδερφός της είχε ανοίξει
τις τρύπες για τις νάρκες
εκεί προς τη θάλασσα.
Προς τη θάλασσα η κόρη,
λιγάκι παχουλή μα ωραία,
οδήγησε το φανταρομάνι.
Τι γενναία κούκλα! Τι γενναία κουκλίτσα!
Κι όλα τα έδινε σαν ένα χάδι
από έρωτα αγνό,
τι ηρωίδα!
Αψηφούσε το θάνατο
κερδίζοντας το σπάνιο
πεπρωμένο της.
Παχουλή όχι και τόσο
μα έπιασε το στόχο.
Τι λάμψη!
Στην κόλαση ο εχθρός,
νεκροί είκοσι,
νεκρή κι η κόρη
ανάμεσα σ' αυτόν τον άθλιο όχλο,
σώοι και αβλαβείς οι αιχμάλωτοι.
Της κουκλίτσας το ηθικό
ακμαιότατο
τραγούδαε, τραγούδαε
ξετρελαμένη από χαρά,
τραγούδαε ως το τέρμα του δρόμου
που πάει προς τη θάλασσα.
Δόξα της πατρίδας!
Δόξα! Δόξα!
Να πεθαίνεις για την πατρίδα
μες στη Ρομάνια!
Δεν πέθαναν οι νεκροί,
εγώ κατέβηκα
από τον τρίτο ουρανό
για να δω τη Ρομάνια,
να δω τα βουνά
επάνω στην έφοδο
Τι ωραίος χειμώνας!
όταν ψηλά στο βορρά η πατρίδα γεννιέται ξανά,
και τι κορίτσι!
τι κορίτσια,
και τι αγόρια,
ντυμένα στα μαύρα!

Έζρα Πάουντ,
Τα δύο αποσιωπημένα Cantos
(LXXII-LXXIII)

Η Ηθική του Ταό

"Ταοϊσμός και Ζεν"

Απόσπασμα από το "Βιβλίο του Τσαγιού",

Οκάκουρα Κακούζο, Εκδ. Ερατώ

Στον τομέα της ηθικής οι ταοϊστές επιτιμούσαν τους νόμους και τους ηθικούς κώδικες της κοινωνίας, επειδή για κείνους το σωστό και το λάθος δεν ήταν παρά σχετικοί όροι. Ο Ορισμός είναι πάντοτε Περιορισμός, και το "Σταθερό" και το "Αμετάβλητο" όροι δηλωτικοί μιας διακοπής της ανάπτυξης. Ο Κουτσουγκέν έλεγε πως "οι Σοφοί κινούν τον κόσμο". Τα ηθικά μας πρότυπα είναι γέννημα παλαιών κοινωνικών αναγκών · πρέπει, ωστόσο, η κοινωνία να παραμένει εσαεί ίδια ; Η διατήρηση των κοινών παραδόσεων συνεπάγεται την διαρκή θυσία του ατόμου χάριν του κράτους. Η εκπαίδευση, προκειμένου να διαιωνίσει την ισχυρή πλάνη, προάγει ένα είδος άγνοιας. Οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν να είναι αληθινά ενάρετοι, παρά μόνον να συμπεριφέρονται σωστά. Γινόμαστε μοχθηροί, επειδή δεν είμαστε εσωτερικά ελεύθεροι. Δεν συγχωρούμε ποτέ τους άλλους, επειδή ξέρουμε πως εμείς οι ίδιοι είμαστε εν αδίκω. Παριστάνουμε τους ευγενείς, επειδή φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια στους άλλους · καταφεύγουμε στην υπερηφάνεια, επειδή φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας. Πως μπορεί να πάρει κανείς τον κόσμο στα σοβαρά όταν ο ίδιος ο κόσμος είναι τόσο γελοίος ; Παντού επικρατεί το πνεύμα της ανταλλαγής. Τιμή και Αγνότης! Κοιτάξτε, λοιπόν, τον αυτάρεσκο έμπορο που πουλάει στην λιανική το Καλό και το Αληθινό! Μπορεί κανείς ν' αγοράσει ακόμα και μία κατ' ευφημισμόν Θρησκεία, που δεν είναι στην πραγματικότητα παρά κοινή ηθική, καθαγιασμένη με άνθη και μουσική. Τι απομένει αν απογυμνώσουμε την εκκλησία από τον εξοπλισμό της ; Κι ωστόσο, η επιχείρηση θεριεύει, γιατί οι τιμές είναι παράλογα χαμηλές - μια προσευχή για ένα εισιτήριο στον Παράδεισο, ένα πτυχίο για να γίνει κανείς ευυπόληπτος πολίτης! Τρέξτε γρήγορα να κρυφτείτε - αν μάθαινε ο κόσμος την πραγματική σας χρησιμότητα, ο δημοπράτης θα σας έβγαζε αμέσως στο σφυρί! Γιατί αρέσει τόσο πολύ η αυτοδιαφήμιση σε άνδρες και γυναίκες ; Δεν είναι αυτό ένα ένστικτο με ρίζες στην εποχή της δουλείας ;

Βούλα Παπαϊωάννου

Γεννήθηκε στην Λαμία το 1898 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το ενδιαφέρον της για την τέχνη ξεκινά με την παρακολούθηση μαθημάτων ζωγραφικής στο Πολυτεχνείο, διευρύνεται με τα ταξίδια της στο εξωτερικό και τις επισκέψεις της σε μουσεία και εκθέσεις, και κορυφώνεται την δεκαετία του '30 με την ενασχόλησή της με την φωτογραφία.

Στα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα, φωτογράφιζε τοπία, μνημεία και αρχαιολογικά εκθέματα σε συνεργασία με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το '40, η θεματολογία των φωτογραφιών της άλλαξε και αποτύπωνε πλέον, με έντονη κοινωνική και ανθρωπιστική προσέγγιση, τα δεινά του πολέμου και την εξαθλίωση κατά την περίοδο της κατοχής. Μετά την απελευθέρωση, ως υπέυθυνη του φωτογραφικού τμήματος της UNRRA, περιηγήθηκε την ελληνική ύπαιθρο και απαθανάτισε τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της, αλλά και προσωπικές τους ιστορίες. Στη δεκαετία του '50, ο φακός της αποτυπώνει την αισιοδοξία της αναγέννησης από τις στάχτες που άφησε πίσω ο πόλεμος, η πείνα και η φτώχεια · τέλος, ασχολείται ξανά με τη φωτογράφιση των ελληνικών τοπίων με μια ματιά περισσότερο τουριστική.
Το έργο της αντανακλά την δύναμη και το ψυχικό σθένος του απλού ανθρώπου, τον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση και την δίψα του για ζωή.

Πορτρέτο Αγοριού

Τα καινούργια παπούτσια

Παρασκευή ψωμιού σε επαγγελματικό φούρνο

Γυναίκες κουβαλούν πέτρες (Σύγχρονες Καρυάτιδες)

Αγόρια διαβάζουν σε παιδόπολη

Πορτρέτο κοριτσιού

Μάθημα σε σχολείο

Η ευχή της Μάνας

Συσσίτιο κατά την περίοδο της κατοχής

Ο Ναός του Απόλλωνα

Περισσότερα έργα της :

www.benaki.gr/papaiwannou

Φιλοσοφική και Πολιτική Επιθεώρησις.

Απόσπασμα από την εισαγωγή.

Τὰ φύλλα τοῦ παρόντος ἐντύπου ὁµοιάζουν πρὸς κλειστὲς φιάλες ποὺ ταξιδεύουν ἀνὰ τοὺς ὠκεανοὺς τοῦ συγχρόνου ἀντι-κόσµου, περιέχουσες κωδικοποιηµένα ζωτικὰ µυστικά, µὲ ὑποψηφίους ἀποδέκτας κάποιους πιθανοὺς µοναχικοὺς καὶ ἀπελπισµένους «ναυαγούς», ποὺ ζοῦν ἀποµονωµένοι σὲ διάφορα ἀποκοµµένα καὶ ἄγονα ἐρηµονήσια· ἀνοίγοντας τὶς φιάλες, δύνανται νὰ λάβουν ὁδηγίες ἐπιβιώσεως καί, µαζύ, ἕνα σχέδιον ἀποδράσεως – ἀλλὰ καὶ τελικῆς συνενώσεως εἰς ἕνα ὀργανικὸν Ὅλον· ἀπείρως µακρὰν τῆς σηµερινῆς ἐκτρωµατικῆς αἰσχρουργίας πού, δίκην δεινοτάτου θανασίµου ζυγοῦ, ψευδωνύµως ἐπικάθηται ἐπὶ τοῦ ὑποδούλου τραχήλου τοῦ Ἔθνους κι ὁλοκλήρου τῆς Φυλῆς µας – ποὺ ταχύτατα καὶ µεθοδικώτατα σύρονται ἐν ὑπνώσει στὸν πλέον ἄδοξο κι ἐπαίσχυντο ἀφανισµό: συνενώσεως εἰς τὸ δι᾿ ἡµῶν ἀναδυόµενον ἐκεῖνο Ὅλον, ποὺ θὰ ἐκκολάψῃ καὶ καταυγάσῃ, ἀληθινά, τὴν ἐνεργῶς πραγµατουµένη Πατρίδα µας, µίαν Πατρίδα ἀξίαν καὶ ἀπροσµάχητον, καὶ πάλιν ἀναδεικνυοµένην εἰς λίκνον τῆς ἀναγεννωµένης καὶ ἐκ τοῦ ἀφανισµοῦ µόλις διαφευγούσης Ἀριανικότητος, στυλοβάτου καὶ φάρου τῆς οἰκουµένης!

Χθόνια Θρησκεία

"Μυστική ένωση και ιερά φύση"

Απόσπασμα από το "Περιβάλλον και Συνείδηση στην Αρχαία Ελλάδα",
του Αιμ. Μπουρατίνου, Εκδ. Αρσενίδη

Arnold Böcklin - The Sacred Wood

(Η κάθοδος των Δωριέων το 1100 π.Χ., εκτός των άλλων, έφερε στον ελλαδικό χώρο και την ουράνια θρησκεία · η προσήλωση στις ουράνιες θεότητες μπορεί να διαπιστωθεί πολύ εύκολα από τον τόπο κατοικίας των θεών, τον Όλυμπο, ένα ψηλό βουνό που τους απομακρύνει από τη γη και γι΄ αυτό το λόγο τους καθιστά ανεπαρκείς για την προστασία της φύσης. Υπήρχε, όμως, και μια αρχαιότερη θρησκεία, αυτή της χθόνιας λατρείας και της Μεγάλης Μητέρας.)

Οι παλαιότερες δοξασίες και πρακτικές στον ελλαδικό χώρο έχουν ηλικία πολλών χιλιάδων ετών. Ριζώνουν στις πανάρχαιες σαμανικές παραδόσεις, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι η πληρέστερη γνώση των βαθύτερων δυνάμεων, ισορροπιών και επιταγών της φύσης. Έτσι αυτές οι δοξασίες και πρακτικές (δεν υπήρχαν δε ποτέ δοξασίες χωρίς πρακτικές ή πρακτικές χωρίς δοξασίες, όπως συνέβη αργότερα) αποδείχθηκαν ικανότατες στο να προστατεύσουν το περιβάλλον. Μυούσαν τους λάτρεις (και όλοι οι άνθρωποι ήσαν λάτρεις την εποχή εκείνη) στην ιερότητα του περιβάλλοντος, στην αλληλοπεριχώρηση των στοιχείων του και στην ιεράρχηση των επιπέδων του. Μ' αυτόν τον τρόπο διήγειραν στο κάθε άτομο χωριστά την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης για (και μετοχής τους εις) τα δρώμενα της φύσης.
Η συγκεκριμένη αυτή χθόνια θρησκευτική παράδοση κυριαρχούσε σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο μέχρι την κατάρρευση του Μυκηναϊκού Πολιτισμού γύρω στο 1200 π.Χ. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη μονοθεϊστική θρησκεία στην ιστορία του κόσμου. Κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η πλήρης μυστική ταύτιση της φύσης με την Μεγάλη Μητέρα - αν και η τελευταία προσλαμβανόταν με τρόπο τελείως διαφορετικό από εκείνο με τον οποίο προσέλαβαν αργότερα τον δικό τους ένα Θεό οι τρεις μεγάλες ιουδαιογενείς θρησκείες της Μέσης Ανατολής (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ).
Ειδικότερα, οι λάτρεις της Μεγάλης Μητέρας δεν την αντιλαμβάνονταν ως μιαν ύψιστη αντικειμενική θεότητα - δημιουργό του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα αποστασιοποιημένη απ' αυτόν. Την αντιλαμβάνονταν περισσότερο ως μια (ποιοτικώς) ενδιάθετη ενότητα με τα πάντα - εξακολουθητική δημιουργική παρουσία στα πράγματα και ενεργειακώς συνδεδεμένη μαζί τους.
Το γεγονός ότι η θεά ήταν μία απηχούσε την αλήθεια αυτής της ενεργειακής ενότητας. Δεν απηχούσε κάποια εξιδανίκευσή της. Έτσι η Μεγάλη Θεά δεν εξουσίαζε άνθρωπο και φύση εκ των άνω, όπως ο Παντοδύναμος Θεός στις ιουδαιογενείς θρησκείες. Αλληλοπεριχωρείτο μαζί του καταλυτικά εκ των έσω. Η μοναδικότητά της ήταν θέμα εγκαταβύθισης στην μοναδικότητα του παρόντος. Σήμαινε ένταξη στην ποιότητα του όντος και στην εσωτερικότητα του όλου, μακριά από κάθε εξαντικειμενίκευση.
Η ανωνυμία της Μεγάλης Θεάς στήριζε αυτήν την μυστική λειτουργία. Και η απαγόρευση της κατάργησης αυτής της ανωνυμίας, που μνημονεύει Ηρόδοτος όταν αναφέρει πως οι Πελασγοί κρατούσαν μυστικά τα ονόματα των θεών τους, την προστάτευε από κάθε διολίσθηση προς την θεωρητική σύλληψη. Όλα αυτά δείχνουν πόση επίγνωση υπήρχε στην εποχή εκίνη των κινδύνων που συνυφαίνοναι με τον χωρισμό υποκειμένου-αντικειμένου και τον συνακόλουθο βιασμό του κόσμου.
Τι ήταν λοιπόν το εξωτερικό αποτέλεσμα αυτής της αλληλοπεριχώρησης της θεάς με την φύση εκ των έσω - αυτής της καταλυτικής οντολογικής διακοινωνίας.
Ήταν η θεώρηση όλων των στοιχείων της φύσης ως ιερών. Τα ζώα, οι βουνοκορφές, τα νερά των πηγών και των ποταμών, ο άνεμος, η φωτιά και γενικότερα όλες οι επί μέρους πτυχές του οικοσυστήματος προσλαμβάνονταν ως ένθεα. Η ιερότητα των δασών ήταν τέτοια, ώστε τα τελευταία έγιναν τόποι όπου πραγματοποιούνταν διάφορες τελετές και ιεροπραξίες. Οι μετέπειτα ναοί με τις κιονοστοιχίες, που συμβόλιζαν τους κορμούς δένδρων, αυτά τα ιερά δάση επιχειρούσαν να αναπαραστήσουν.
Τόσο βαθιά αποδείχθηκε η πεποίθηση στην ιερότητα των ποικίλων δυνάμεων και παραμέτρων της φύσης, ώτσε ακόμα και κατά τους πρώιμους ιστορικούς χρόνους ίσχυε θρησκευτική επιταγή που απαγόρευε την άμεση αναφορά στα στοιχεία και τις δυνάμεις αυτές ως ένθεων. Αν ήθελε να αναφερθεί κανείς στα στοιχεία της φύσης έπρεπε να χρησιμοποιήσει λόγο συμβολικό, ώστε η όποια αναφορά να έχει έμμεσο μόνο χαρακτήρα.
Η έμμεση χρήση του λόγου είχε στενή σχέση και με την ανάγκη να διατηρείται η συνείδηση σε πλήρη και συνεχή εγρήγορση απέναντι στην ιερά φύση. Εφ' όσον η γνώση και η εμπειρία του κόσμου δεν προσφερόταν στο άτομο έτοιμες και εξαντικειμενικευμένες από κάποια ανώτερη αρχή, στην οποία μπορούσε να δώσει πίστη, το άτομο ήταν υποχρεωμένο να αποκτήσει (και να επαναποκτήσει) τις γνώσεις και τις εμπειρίες αυτές το ίδιο μέσα από την συμμετοχή του στα μυστήρια και τις πρακτικές που αυτά επέβαλλαν,
Υπήρχε έτσι σεβασμός για την εσωτερική υφή των ίδιων των γνώσεων και εμπειριών γύρω από την φύση. Υπήρχε ακόμα σεβασμός για την σημασία της διαισθητικής πρόσβασης σ' αυτήν την εσωτερική υφή και των διαφορετικών ικανοτήτων και ποιοτήτων, που χαρακτήριζαν το κάθε άτομο χωριστά. Αποφεύγετο κάθε διανοητικοποίηση των γνώσεων και των εμπειριών, κάθε αποκρυστάλλωσή τους, αλλά και κάθε ισοπέδωσή τους. Η συμβολική γλώσσα, όπως λέγει η Πυθία μέσα από έναν χρησμό της, επιτρέπει στο άτομο να διαλογίζεται καλύτερα πάνω στα πράγματα - και κατ' επέκταση να πλησιάζει την αλήθεια, που ήταν κάποτε το ζητούμενο της γνώσης.

Edvard Grieg

Γεννήθηκε στο Μπέργκεν της Νορβηγίας στις 15 Ιουνίου του 1843. Με δασκάλα την μητέρα του, έμαθε να παίζει πιάνο από την ηλικία των 6 ετών και αργότερα φοίτησε στο ωδείο της Λειψίας, που είχε ιδρυθεί από τον Mendelsohn.

Όντας κι ο ίδιος πιανίστας, ο κύριος όγκος των έργων αποτελείται από κονσέρτα και σονάτες για πιάνο. Συνέθεσε μουσική για τα ποίηματα των νορβηγών ποιητών και συγγραφέων θεατρικών έργων Bjørnstjerne Bjørnson και Henrik Ibsen, με αποκορύφωμα την ορχηστρική σύνθεση για το έργο του τελευταίου, "Peer Gynt".
Χαρακτηρίζεται ως εθνικός συνθέτης της Νορβηγίας καθώς κύρια πηγή της έμπνευσής του αποτέλεσε η νορβηγική παραδοσιακή μουσική. Όραμα του Grieg ήταν να δημιουργήσει ένας είδος μουσικής που θα προσέδιδε στους Νορβηγούς μια ιδιαίτερη εθνική μουσική ταυτότητα.

http://www.mnc.net/norway/EHG.htm
http://www.edvardgriegmuseum.com

Theodor Kittelsen I/ II

Αεροβάτες

Με τι πέτρες, τι αίμα και τι σίδερο
και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
ένας θεός το ξέρει.

Φίλε μου, όταν ανάβ' η νύχτα την ηλεκτρική σου δύνη
βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη
που όλο παρακαλείς
κι όλο δεν κατεβαίνει
χρόνια και χρόνια
εκείνη εκεί ψηλά, εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία όπως τη θέλησες
κοντεύεις να τη δεις, σε περιμένει
δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου - πριν συναχτούν πουλιά
στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
πως επιτέλους φάνηκε να 'ρχεται από μακριά
η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
φίλε μου, όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

Oδ. Ελύτης - Ήλιος ο Πρώτος, XVI

Άνεμοι..

Σειρά γραμματοσήμων που απεικονίζουν τους Αέρηδες (1943)

Ἐκ δὲ Τυφωέος ἔστ᾽ ἀνέμων μένος ὑγρὸν ἀέντων,
νόσφι Νότου Βορέωτε καὶ ἀργέστεω Ζεφύροιο·
οἵ γε μὲν ἐκ θεόφιν γενεή, θνητοῖς μέγ᾽ ὄνειαρ·
Οἱ δ᾽ ἄλλοι μαψαῦραι ἐπιπνείουσι θάλασσαν·
αἳ δή τοι πίπτουσαι ἐς ἠεροειδέα πόντον,
πῆμα μέγα θνητοῖσι, κακῇ θυίουσιν ἀέλλῃ·
ἄλλοτε δ᾽ ἄλλαι ἄεισι διασκιδνᾶσί τε νῆας
ναύτας τε φθείρουσι· κακοῦ δ᾽ οὐ γίγνεται ἀλκὴ
ἀνδράσιν, οἳ κείνῃσι συνάντωνται κατὰ πόντον·
αἳ δ᾽ αὖ καὶ κατὰ γαῖαν ἀπείριτον ἀνθεμόεσσαν
ἔργ᾽ ἐρατὰ φθείρουσι χαμαιγενέων ἀνθρώπων
πιμπλεῖσαι κόνιός τε καὶ ἀργαλέου κολοσυρτοῦ.


-----


Απ' τον Τυφωέα προέρχεται το υγρό μένος της πνοής
των ανέμων, του Βορέα και του Αργεστοζέφυρου, όχι
του Νότου. Είναι θεογενείς, μέγα όφελος των θνητών.
Οι άλλοι πνέουν άστατα πάνω στην θάλασσα κι είναι
αυτοί που πέφτουν στον νεφελώδη πόντο, μεγάλη
συμφορά για τους θνητούς, μαίνονται σε θύελλα κακή.
Οπουδήποτε φυσούν, σκορπίζουν τα πλοία και τους
ναύτες καταστρέφουν. Στήριξη δεν υπάρχει για τους
άνδρες εμπρός στο κακό, όταν τους συναντούν στον
πόντο. Αυτοί κ' επάνω στην απέραντη , γεμάτη άνθη
γη, φθείρουν τ' αγαπητά έργα των κατωγέννητων
ανθρώπων, γεμίζοντάς τα σκόνη και οχληρή ταραχή.

Θεογονία - Ησίοδος

-----

Οι Αέρηδες στη Ζωγραφική

Βορέας και Ωρείθυια - Henrich Lossow

Βορέας - William Waterhouse

Ζέφυρος - Τroy Kinney

Ζέφυρος και Φλώρα - William Bouguereau

Βορέας - Sebastiano Conca

Η άνοιξη (απεικονίζεται ο Ζέφυρος) - Sandro Botticelli

Η γέννηση της Αφροδίτης (απεικονίζεται ο Ζέφυρος) - Sandro Boticelli

Άλογα των Φιόρδ

Κομψά, αγέρωχα, ήρεμα. Όπως μαρτυρά και το όνομά τους (Fjord Horse), αυτή η φυλή αλόγων προέρχεται από τα νορβηγικά φιόρδ. Λόγω του μέτριου ύψους τους συχνά τα συγχέουν με πόνυ, όμως ανέκαθεν συγκαταλέγονταν στο γένος των αλόγων.

Αποτελεί μια από τις αρχαιότερες φυλές · ορδές αυτών των αλόγων εγκαταστάθηκαν πριν από 4000 χρόνια στη Νορβηγία και οι αρχαιολογικές ανασκαφές ταφικών μνημείων των Βίκινγκς αποκαλύπτουν πως αυτή η ράτσα εκτρεφόταν για πάνω από 2000 χρόνια. Θεωρείται μία από λίγες αμιγώς καθαρόαιμες φυλές, καθώς η εκτροφή τους δεν αλλοιώθηκε από διασταυρώσεις με άλλα είδη αλόγων. Διατηρούν τα "πρωτόγονα" στοιχεία της φυλής τους ,όπως τα "άγρια" χρώματά τους (καστανό-χρυσαφί και μαύρο) καθώς και τη χαρακτηριστική μαύρη λωρίδα που ξεκινά απ' το τσουλούφι τους, διατρέχει την χαίτη τους και ξαναεμφανίζεται στην πλούσια ουρά τους. Χαρακτηριστική είναι η χαίτη τους και ο τρόπος κουρέματός της καθώς εξωτερικά είναι λευκή και την κουρεύουν πιο κοντή για να ξεπροβάλλει στο εσωτερικό η προαναφερθείσα μαύρη ρίγα.
Παρά το μέγεθός τους, είναι πολύ δυνατά και ανθεκτικά θηλαστικά, κατάλληλα για "βαριές δουλείες" όπως όργωμα χωραφιών και μεταφορά ξυλείας. Είναι ήρεμα και δεκτικά γι' αυτό και αποτελούν εξαιρετικά άλογα ιππασίας, αλλά και οδήγησης. Ακόμα, χρησιμοποιούνται ευρέως σε αθλητικούς διαγωνισμούς λόγω των πολύ υψηλών τους επιδόσεων.
Η κυβέρνηση της Νορβηγίας έχει ανακηρύξει το άλογο των Φιόρδ ως ένα εκ των εθνικών της συμβόλων γι' αυτό και ακολουθεί πρόγραμμα εκτροφής και διατήρησεως της καθαρότητας της φυλής του. Τελός, το άλογο των Φιόρδ στολίζει τα θηρεό των νορβηγικών δήμων Gloppen και Eid.